Het was gisteren eindelijk zover. Een ietwat atypische benadering van wat een vernissage hoort te zijn want het was eigenlijk een finissage, vermits mijn werk al in de Traagheid hangt sinds 02/08 en ik het 11/10 wegneem, maar wat maakt het uit? What's in a name?Finissage, vernissage, assemblage, balayage. Hocus pocus pats. Een werk wordt er niet beter of slechter door. De mensen hebben deze approach weten te smaken en ik heb me geamuseerd. Misschien moet ik wel een patent nemen op het woord 'vinissage.'
Jullie waren weer talrijk aanwezig. Veel nieuwe gezichten.
Da's leuk en dat doet deugd. Dat betekent nieuwe inzichten.
Dat geeft 'spice' om de winter in te duiken en de donkere winterdagen in mijn betonnen loods de nek om te wringen. De oprechte complimenten en de warmte die ik voelde tijdens een aantal gesprekken waren met andere woorden onbetaalbaar.
Voor degenen die er niet bij konden zijn, volgt hieronder een beeldreportage. Diego Schrans , een man die als je het mij vraagt met een lens kan schilderen, maakte een aantal prachtige portretten van de avond.
Het begon met een welkomstdrink, gevolgd door een interview dat werd afgenomen door Wouter Cornillie. Wouter is architect en directeur van de academie van Aalst en volgt actief een aantal kunstenaars op. De man weet waarover hij praat, en dat was duidelijk te voelen in zijn vraagstelling. Het resultaat was een boeiende dialoog van 30 minuten waarin ik nu en dan aangenaam verrast werd door zijn kennis van mijn werk en ik niemand van verveling doorgezakt in zijn stoel als een flakkaverslaafde op zijn iPhone heb zien 'liggen' tokkelen.
Daarna volgde wat logischerwijs onvermijdelijk was want als de hersenen gewerkt hebben activeren die het metabolisme en krijgt het volk honger.
TAPAS! Veel tapas werden op tafel gezet... op een bedje van vinylplaatjes gebracht door niemand minder dan Kathleen Vandenhoudt, singer-songwriter en bluebird zoals ze het zelf omschrijft op haar Instagrampagina.
Eindigen deden we in stijl. Door netjes allemaal onze rekening te vereffenen en nuchter naar huis te rijden. Ikzelf ben wel opgestaan met hoofdpijn.
Veel hoofdpijn.
En neen, niet van de alcohol, want die drink ik in microscopische hoeveelheden waar je zelfs een mier nog de horlepiep niet op kan laten dansen. Maar de gesprekken die ik met een aantal van jullie heb mogen voeren liggen denk ik aan de oorzaak.
Vraag 27bis om 10u45:
'Word je daar niet moe van als je dag in dag uit zo intens probeert datgene wat je voelt te schilderen?'
Ineens drong het tot me door.
DAMN.
Tijd voor een tapa.
X
Comments