Gelukkig nieuwjaar iedereen!
Mogen we allemaal het heilige licht zien en het veel beter doen dan vorig jaar en alle voorgaande jaren samen.
DEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUEUUUUH.
Ik was gisteren in Voorlinden. Dat museum daar in Wassenaar… bij Den Haag.
Michael Borremans stelt daar tentoon.
Ne hele grote meneer.
Hij stelt daar tentoon met nog een ander icoon, maar dan een uit de muziekwereld, Nick Cave.
Hij kan beter liedjes blijven maken.
Snel over dus naar die eerste.
Borremans.
Hoeveel noten zijn er om muziekstukken mee te componeren?
Is het jullie al opgevallen dat liedjes soms op elkaar lijken?
Zou het dan misschien kunnen dat kunstenaars ook dezelfde ideeën en beelden voor ogen hebben?
Heeft Borremans een patent op het beeld van een geblinddoekt persoon?
Confronterend en frustrerend die ZOO.
Soms dezelfde ideeën, zelfde beelden voor ogen, min of meer zelfde kleuren…
Maar daar waar ik nog hamer en beitel danst Borremans frivool in het rond.
Naast het onderwerp en idee, is er nog zoiets als de kleur en schilderstijl.
Op zich is het willen vervagen van een foto of onderwerp niks nieuws, daar heeft Tuymans al genoeg mee geëxperimenteerd, maar Borremans beheerst dat als een grootmeester.
Zijn zachte, bijna matte manier van schilderen creërt die tweede ‘oh zo belangrijke’ dimensie.
Ze maakt het mysterieuze, het surrealistische in zijn werk nog ongrijpbaarder.
Hij schildert een extra flinterdun laagje zachtheid.
En da’s waarom hij een grote meneer genoemd mag worden.
Een hele grote.
Betekent dit een nieuwe weg voor mij?
De zoveelste? Geen idee. Ik begin stilletjes aan wel een patroon/richting te herkennen. Maar wat ik wel heb geleerd is dat er nog zeer veel werk aan de winkel is en dat ik dringend op zoek moet naar een eigen manier om dat extra flinterdun laagje zachtheid in mijn werk te krijgen. Die extra dimensie.
De expo loopt nog in Voorlinden tot en met 23 maart.
X.
Comments